C: Mamo, wydaje mi się, że główną przeszkodą dla wprowadzenia zmian jest myślenie stereotypami i brak krytycyzmu. M: Na ogół, analizując daną sytuację, nie kwestionujemy założeń. Uznajemy je za coś niepodważalnego, np. założenie, że żyjemy w świecie trójwymiarowym jest przyjmowane jak niepodważalna prawda. C: Ale to się zmienia. Teoria strun zakłada wielowymiarowość rzeczywistości. Sześć lub nawet dziewięć wymiarów. M: Pojawiła się jednak nowa myśl świata holograficznego, świata dwuwymiarowego. Nauka udowodniła, że na poziomie kwantowym nie ma już nic, że rzeczywistość utkana jest z pustki. Doświadczenia mistyków znalazły potwierdzenie naukowe. C: Nie są to idee nowe. Już Platon nauczał, iż siedzimy w jaskini twarzą do ściany, na środku jaskini płonie ogień, a my możemy obserwować grę cieni. Nie mamy możliwości, by spojrzeć za siebie i dostrzec prawdę. M: Psychologia i neurologia także poczyniły znaczne postępy. Już wiemy, że nasze zmysły dostrzegają jedynie mały fragment rzeczywistości, a nasz mózg jest zdolny do tworzenia obrazów nieistniejących, jest zdolny do tworzenia nieistniejących wspomnień. C: Zatem, czym jest rzeczywistość, która nas otacza? M: Wybieraj: rzeczywistość jest hologramem odbijającym się w naszym mózgu i w takim przypadku mózg jest rodzajem zwierciadła. Może jednak jest inaczej, może świat to tylko informacja, którą odczytuje odpowiednio zaprogramowany mózg. C: Informacja? Jak to sobie wyobrażasz? M: Czytając książkę, powieść, wyobrażasz sobie sceny, o których czytasz. Twój mózg przetwarza informacje, dodatkowo je wzbogacając. Czytasz o dziewczynie w sukience w kwiatki. Twój mózg, twoja wyobraźnia widzi białą sukienkę w różyczki. Ja, czytając ten sam tekst widzę czerwoną sukienkę w żółte kwiatki. Czy świat opisany w książce istnieje czy nie? […]